An Smachdair Leòmhainn

Dealbh: E Cooper

Bha caithream agus bualadh bhasan ann am pùball an t-siorcais.

Dhùin an smachdair leòmhainn doras na cèidse stàilinn air a cùlaibh agus thionndaidh i ris an luchd-èisteachd.

‘Mòran, mòran taing!’ dh’èigh i. ‘Tha sibh ro chòir.’ Chuir i air dòigh a peitean dearg agus a briogais dhubh agus rinn i brag leis a’ chuip aice.

‘Tha mi an dùil gun do chuir e iongnadh oirbh nuair a chunnaic sibh nighean a’ cumail nan leòmhann fireann seo fo smachd – tha iad cho mòr! ’S dòcha gun robh eagal oirbh nuair a chuir mi mo cheann a-steach do chraos mòr Bhoris! Nach esan am fear as motha buileach?’ Rinn i lachan gàire. Rinn an luchd-èisteachd gàire cuideachd.

‘Ach cha bu chòir dhuibh a bhith a’ gabhail iongnadh dheth idir. San latha an-diugh, nach dèan smachd a’ chùis air buirbe? Nach fhaigh ciall agus reusan – stèidhichte air tuigse shaidheansal – làmh-an-uachdair air miannan nam fiadh-bheathaichean?

‘Gu dearbh, thèid mi an urras gum b’ urrainn dhuibh coiseachd gun chunnart sam bith tro phàirc làn leòmhann mar an fheadhainn agamsa – fiù ’s air an oidhche. Bhiodh sibh sàbhailte mar thoradh air a’ mhodhalachd agus an stòldachd a theagaisg mi dhaibh nuair nach robh annta ach cuileanan …’

Chuir caithream an luchd-èisteachd stad oirre airson greis.

‘… agus cha bhiodh feum agaibh air gàirdeanan làidir Dhè a shaor Daniel o gharadh nan leòmhann. An tug sibh an aire gur e Daniella an t-ainm-baistidh a tha orm?’

Bha gàireachdainn ri cluinntinn an siud agus an seo.

‘Ach a mhnathan agus a dhaoin’ uaisle, na gabhaibh air m’ fhacal e! Nach cuir sinn an teòiridh agam gu deuchainn?’

Thionndaidh i air a sàil agus smèid i ri cuideigin a bha am falach air cùlaibh nan cùirtearan. Bhrùth esan putan air a’ choimpiutair aige agus thòisich a’ chèidse shàbhailteachd air èirigh suas mar heliacoptair a dh’ionnsaigh mullach a’ phùbaill, a’ toirt air falbh an aon dìon a bha ann eadar an luchd-èisteachd agus na leòmhainn.